Το οδοιπορικό ενός ψαρέματος στα όρια του φυσικού περιβάλλοντος και της φυσικής αντοχής του ψαρά.

Αυτή η ανάρτηση καταγράφει μια καταπληκτική εξόρμηση που έλαβε μέρος στις 22-11-2014. Είχε περάσει αρκετός καιρός απ΄την προηγούμενη θαλασσοεξόρμηση με το ψαροζευγάρι μου το Φίλιππο στην περιοχή της Ηγουμενίτσας και σκεφτόμουν ότι  θα έκανα πλέον, ένα ήρεμο γλυκοψάρεμα σε μια ήσυχη λίμνη με τούρνες. Που να το φανταστώ ότι θα κατέληγα τελικά!
Μετά από τηλεφωνική επικοινωνία με τον φίλο μου το Γιώργο προσκλήθηκα στα μέρη του για να επιχειρήσουμε μια πιο ακραία προσέγγιση στο φάρο του ακρωτηρίου της Λευκάδας (Δουκάτο).
Χαράματα λοιπόν (4:30πμ) ξεκίνησα από Καστοριά για να συναντήσω τον Γιώργο στις 6:00πμ, στον κόμβο των Ιωαννίνων. Από εκεί συνεχίσαμε πλέον μαζί σ' ένα πολύ ωραίο ταξίδι και σε μια πολύ όμορφη διαδρομή, όπου περάσαμε την πόλη της Λευκάδας, για να διασχίσουμε όλη τη δυτική πλευρά του νησιού και να καταλήξουμε στο ακρωτήρι του φάρου, μετά από τρεισήμισι ώρες οδήγησης στην άσφαλτο.
Μετά από πέντε ώρες συνολικά στο αυτοκίνητο, αντίκρισα επιτέλους το απέραντο Ιόνιο  λουσμένο στις πρωινές ακτίνες του βασιλιά ήλιου, που απέδιδαν ένα εντυπωσιακό υπόλευκο αχνοκίτρινο χρώμα στη θάλασσα και στο βραχώδες περιβάλλον.

Φωτ. (01) Η απεραντοσύνη του Ιονίου μέσα στο φώς του πρωινού:

Βρισκόμασταν στην κορυφή του ακρωτηρίου κάτω απ΄ την  κατάλευκη και γιγαντόσωμη φιγούρα του φάρου. Λευκός γίγαντας – δεσπότης της περιοχής που επέβλεπε και επιτηρούσε τα πάντα στο βασίλειό του.

Φωτ. (02) Ο φάρος: 

Στην κορυφή είχε αρκετή βλάστηση και το τοπίο φαινόταν σχετικά ήπιο. Εκεί βρήκαμε την ευκαιρία να κάνουμε ένα διάλλειμα ξεκουράζοντας το βλέμμα μας στην απεραντοσύνη του ορίζοντα. Εγώ «τσίμπησα» μια μηλόπιτα για να πάρω λίγες δυνάμεις για τη συνέχεια και ο Γιώργος ετοίμασε τα ψαρευτικά του (παράμαλλα κλπ).

Φωτ. (03) Ετοιμάζοντας τα ψαρευτικά μας:

Με τα ψαρευτικά μας ανά χείρας (καλάμια – απόχες) και φορτωμένοι με όλα τα απαραίτητα συνοδευτικά (τεχνητά – εργαλεία) σε σακίδια στους ώμους μας, ξεκινήσαμε την οδοιπορία αρχικά από ένα προσβάσιμο μονοπάτι μέσα στη χαμηλή βλάστηση και με ελαφριά κατωφέρεια.

Φωτ. (04) Με τα ψαρευτικά ανά χείρας:

Φωτ. (05) Ο Γιώργος στο τέλος του προσβάσιμου μονοπατιού δίπλα στο...γκρέμουρα:

Συνεχίσαμε με μια εύκολη κατάβαση σ’ ένα φυσικά διαμορφωμένο μονοπάτι απ’ τη νεροφαγιά των βροχών. Από εκεί και πέρα τα πράγματα δυσκόλευαν πολύ. Χρειαζόταν μια πραγματική καταρίχηση στο βραχώδες σύμπλεγμα του ακρωτηρίου Απαιτούνταν ιδιαίτερη προσοχή στις κινήσεις, που καθιστούνταν ιδιαίτερα επίπονες απ’ την αυξημένη κατωφέρεια της βραχώδους πλαγιάς.

Φωτ. (06) Στην αρχή της κατάβασης:

Πριν πάμε στο μέρος παρατηρούσα το ακρωτήρι απ’ το Google Earth και το Trip in View. Ήξερα ότι η πρόσβαση θα ήταν αυξημένου βαθμού δυσκολίας, αλλά η πραγματικότητα, στο πεδίο πια, ήταν πολύ πιο ακραία. Υπήρχαν δαιδαλώδεις συνθέσεις από βραχοσχηματισμούς σε όλη την έκταση της ανατολικής πλευράς του ακρωτηρίου, οι οποίοι δεν ήταν σαν αυτούς που συνήθως συναντούσα κατά τις θαλασσινές διακοπές μου τα καλοκαίρια. Η έντονη διάβρωση απ’ τους μανιασμένους αέρηδες της περιοχής και τις υπερβάλλουσες χειμωνιάτικες  θαλασσοταραχές, όπου όλο το ακρωτήριο χάνεται σε τεράστια κύματα, είχε εξαφανίσει με την πάροδο του χρόνου όλα τα μαλακά πετρώματα.
Από ένα παιχνίδι των τεκτονικών δυνάμεων της φύσης, αυτά είχαν εξαναγκασθεί σε μια γεωφυσική κατεύθυνση σχεδόν κατακόρυφη. Το εντυπωσιακό αποτέλεσμα της ισχυρής διάβρωσης  επέβαλε  στο σκληρό πέτρωμα που απέμεινε, τη δημιουργία ενός εκπληκτικά δαιδαλώδους λαβύρινθου με συνεχόμενες  εναλλαγές κενών, στις οποίες χωρούσε ολόκληρος άνθρωπος και με βραχώδεις εξάρσεις που προεξείχαν σαν λεπίδες.
Τη μια στιγμή ακροβατούσαμε στις κορυφές των βράχων, την άλλη στριμωχνόμασταν μέσα στα κενά με την κατακερματισμένη επιφάνεια του πετρώματος να κόβει σαν ξυράφι  με κίνδυνο, ή να γκρεμιστούμε και να τραυματιστούμε άσχημα αν χάναμε την ισορροπία μας, ή να πληγωθούμε βαθειά από κοψίματα στις κοφτερές πέτρες. Επιπλέον κινδυνεύαμε να γίνουμε και μούσκεμα, αν πέφταμε κατά λάθος στα στάσιμα θαλασσινά νερά που λίμναζαν στις βάσεις των κενών του λαβύρινθου και είχαν βάθος από λίγα εκατοστά έως ένα μέτρο περίπου στα βαθύτερα σημεία τους. Στις μεγάλες τρικυμίες τα πάντα εκεί κατακλύζονται από θαλασσινό νερό, που εισχωρεί και λιμνάζει σε κάθε κενό που έχει δημιουργηθεί απ’ τη διάβρωση μέσα στους βράχους.
Αυτή η επίπονη καταρρίχηση και συνεπακόλουθη αναρρίχηση κατά το γυρισμό, κατέστησε τη συγκεκριμένη ψαρευτική εξόρμηση ως την πιο δύσκολη και ακραία από όσες έχω κάνει μέχρι σήμερα. Όταν φτάσαμε στην ακροθαλασσιά ξεκουραστήκαμε λίγο στα βράχια και μετά αρχίσαμε το ψάρεμα.
Ο Γιώργος είχε πλήρη εξοπλισμό shore jigging με το ειδικευμένο καλάμι της Major Craft (KGS-1002H, 40-80gr) και μια πολύ πλούσια συλλογή πλάνων διαφόρων εταιρειών να τον συνοδεύει. Χωρίς καθυστέρηση ξεκίνησε τις βολές και την ανάκτηση των πλάνων εφαρμόζοντας την τεχνική του shore υποδειγματικά. Είχε ξαναψαρέψει στο μέρος στο παρελθόν και γνώριζε τη μορφολογία του βυθού και τα βάθη των νερών.

Φωτ. (07) Ο Γιώργος κατά τη βολή:

Φωτ. (08) Ο Γιώργος ασκώντας άψογα τα τζερκαρίσματα της τεχνικής:

Φωτ. (09) Ο Γιώργος σε κοντινή λήψη και με "επιθετικό" χαμόγελο:

Εγώ είχα μαζί μου το medium spinning καλάμι της major Craft (KGS-862 DAY, 14-42gr) και αρκετά πλανάκια  και κουταλάκια των 20-30γρ, με τα οποία σκόπευα να κάνω κυρίως light shore jigging, αλλά και μερικά επιλεγμένα τεχνητά επιφανείας για να ασκήσω το spinning αν εντόπιζα κάποια κυνήγια. Το καλάμι πάντως με δυσκόλευε αρκετά στις κινήσεις jerking του shore. Έχει κοντή λαβή, με αποτέλεσμα να είναι τελείως μπροστόβαρο. Ο μικρός μηχανισμός (7300ZF ALEGRA) της Balzer, που το έχω περάσει προσωρινά δε ζυγίζει σωστά το καλάμι με τα 275 γρ βάρους του, με αποτέλεσμα τα συνεχή jerks να είναι κουραστικά. Στα τουιτσαρίσματα βέβαια του κλασικού spinning με την κορυφή του καλαμιού χαμηλά ή στο πλάι , βρίσκεται στο στοιχείο του και απλά είναι ένα «παιχνίδι» που δεν κουράζει καθόλου.
Μετά από μια ώρα περίπου ίσως και παραπάνω και μετά από αρκετές εναλλαγές τεχνητών και απ’ τους δύο μας, δεν είχαμε πάρει το παραμικρό χτύπημα. Πράγματι τρέφαμε υψηλότερες προσδοκίες για το συγκεκριμένο μέρος. Τόσο η προηγούμενη εμπειρία του Γιώργου με μεγάλα ψάρια, (του ξαγκιστρώθηκε εκεί λίγο πριν το απόχιασμα μεγάλη συναγρίδα) όσο και οι διηγήσεις από ψαράδες για περάσματα κοπαδιών από τόνους, συνέτειναν σε αυτές και δεν κρύβω ότι περιμέναμε να δούμε «τέρατα» να κυκλοφορούν στην περιοχή. Τουλάχιστον αναμέναμε την εκδήλωση πολλών επιθέσεων στα τεχνητά  μας. Η πραγματικότητα όμως μας προσγείωσε λίγο άσχημα. Αμέτρητες βολές και ανακτήσεις χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Δεν έχω την κατάλληλη πείρα για να το εξηγήσω. Μήπως έπαιξε δραματικό ρόλο η εξαιρετική ηλιοφάνεια για τη συγκεκριμένη εποχή; Η ή έλλειψή ισχυρότερου ανέμου και κυματισμού; Ίσως και τα δύο ταυτόχρονα, δλδ σχετική άπνοια με υψηλές θερμοκρασίες συνεπικουρούμενες και με υψηλές πιέσεις…η επανάληψη ψαρεμάτων εκεί θα μας δώσει πιστεύω την απάντηση στο προσεχές μέλλον.
Εφόσον το ψάρεμα εξελισσόταν μη αποδοτικό (κοινώς ως… φόλα) αποφάσισα να βιώσω το φυσικό περιβάλλον κινούμενος κατά μήκος της άγριας ακτογραμμής με στόχο να φτάσω στα όρια…στο άκρο του απόκρημνου κάβου. Να νιώσω τη δύναμη της φύσης, να αισθανθώ την αγριότητά της στο έπακρο…
Ποτέ στη ζωή μου δεν ήμουν ο άνθρωπος της «μέσης» οδού. Ότι κάνω θέλω να το φτάσω στα όρια, στην τελειότητα, είτε αφορά φυσική είτε πνευματική δραστηριότητα.
Όταν ήμουν μικρός δεν είχα καθόλου φόβο. Καταγόμενος από ορεσείβια οικογένεια αυθεντικών βλάχων και με πατρικό σπίτι στην Πίνδο (Σαμαρίνα – Σμόλικας) μου άρεσε πολύ η ορειβασία. Τα άλλα παιδιά έπαιζαν στην πλατεία του χωριού κι εγώ έτρεχα στα κατσάβραχα. Θυμάμαι ότι μια μέρα επιχείρησα να ανέβω μονάχος μου σε ένα τεράστιο βράχο λίγο πιο κάτω απ’ το  χωριό του πατέρα μου (Αετομηλίτσα - Ντένισκο), τη γνωστή στα βλάχικα «κιάτρα – ντισικάτα» (=σκισμένη πέτρα) που σε έκανε να τρομάζεις έτσι πως ήταν σκισμένη στην μέση μέχρι τα θεμέλια της και με το πελώριο παρουσιαστικό της. Κόντεψα να τσακιστώ  καθώς γλίστρησα κατά την αναρρίχηση, αλλά γαντζώθηκα σε μια σχισμή, επέμεινα και στο τέλος σκαρφαλώνοντας κι έρποντας έφτασα στην κορυφή της, ένα παιδαρέλι οκτώ χρονών…
Πάντα ήθελα να φτάσω στο άκρο, στην κορυφή. Αυτό το συναίσθημα της ακραίας φυσικής δραστηριότητας και η έλξη του κινδύνου με κατέλαβε και πάλι, αντικρίζοντας την αγριότητα του θαλασσινού τοπίου, με τα κατσάβραχα να αντιπαλεύουν το υγρό στοιχείο στο έπακρο.
Φορτώθηκα το σακίδιό μου, πήρα το καλάμι στο χέρι και άρχισα την δύσκολη πορεία βράχο – βράχο δίπλα στο κύμα για να φτάσω στον προορισμό μου…την τελευταία πέτρα του κάβου πριν τη θάλασσα. Με πολύ κόπο και καταϊδρωμένος έφτασα μετά από λίγη ώρα. Αποκαμωμένος απ’ την προσπάθεια απόθεσα τα σύνεργά μου κάτω και πήρα μερικές βαθιές ανάσες. Μετά σκαρφάλωσα στο τελευταίο βραχάκι, στάθηκα όρθιος και απελευθέρωσα το βλέμμα μου στον ορίζοντα. Μυστικά μέσα μου εκείνη τη στιγμή απεγκλωβίστηκε και η ψυχή μου απ’ τα υλικά δεσμά της στυγνής πραγματικότητας για να ταξιδέψει πνευματικά μαζί με τη ματιά μου στο γαλάζιο άπειρο.

Φωτ. (10) Το ακρόκαβο:

Ακριβώς μπροστά μου μια συστάδα υφάλων οριοθετούσε την απόληξη, τον κάβο του ακρωτηρίου. Μισοπροεξείχαν απ’ την επιφάνεια του νερού. Σε κάθε κυματισμό βυθιζόταν και χανόταν στα ορμητικά νερά και μετά ξεπρόβαλαν μέσα απ’ την αφρουδιά αρνούμενοι πεισματικά να δεχθούν τη παντοτινή μοίρα τους. Ηρωικοί βιγλάτορες, αιώνια πιστοί στο καθήκον τους.  Αμετακίνητοι στρατιώτες, που όρθωναν το πέτρινο ανάστημά τους σ’ αυτή την ακατάλυτη θαλάσσια πύλη ανάμεσα σε δυο διαφορετικούς θαλάσσιους κόσμους. Το Ανατολικό και το Δυτικό Ιόνιο. Ανατολικά της Λευκάδας η προσιτή, αβαθής και ατάραχη θάλασσα, που τόσοι ναυτικοί χαίρονται για την ασφάλεια που απολαμβάνουν κατά την ναυσιπλοΐα,  δυτικά του νησιού η αχανής, βαθειά και πολυτάραχη θάλασσα, που συγκεντρώνει μέσα της όλη την δύναμη του ανοιχτού πελάγους.

Φωτ. (11)  Η άβυσσος του δυτικού Ιονίου:

Ένα ελαφρύ αεράκι ερχόταν απ’ τα ανατολικά και διαπερνούσε τα ρούχα μου, ανακάτωνε τα μαλλιά μου και πλημμύριζε με την αλμύρα τις σκέψεις μου, εισβάλλοντας βαθειά σε όλο μου το είναι. Μοναχά διέκρινα ένα ελαφρό κυματισμό στην επιφάνεια της θάλασσας χωρίς αυτό να με τρομάζει, παρά μόνο διέγειρε με την ρυθμική του κίνηση τις αισθήσεις μου, σαν μουσική αρμονική, που συντονίζει μυστικά την αέναη κίνηση του νου ισορροπώντας τον μέσα στον χαώδη κόσμο των λογισμών.

Η χερσαία έξαρση του ακρωτηρίου έκοβε αυτό το αεράκι και απ’ τη δυτική πλευρά «δε κουνιόταν φύλλο». Παρ’ όλα αυτά παρατηρούσα τη θαλάσσια μάζα να ανεβοκατεβαίνει αργά σε εκτεταμένους σχηματισμούς κυμάτων πολύ μεγάλου όγκου.

Σε κάθε ανεβοκατέβασμα αυτών των «βουβών» κυματισμών, διέκρινα να καλύπτεται ο κατακόρυφος γκρεμός της δυτικής πλευράς του ακρωτηρίου κατά 3-4 μέτρα περίπου. Αισθανόμουν όλο το πέλαγος να ανεβοκατεβαίνει αργά σαν ένας αρχαίος γίγαντας, που ελαφροκοιμάται και το ρωμαλέο στήθος του πάλλεται στον αργόσυρτο ρυθμό της τραχιάς αναπνοής του. Δέος πραγματικό με κατέλαβε. Το πέλαγος σαν αρχαίος Θεός των Ελλήνων έκρυβε σιωπηλά την παντοδυναμία του. Με την εναργή πνοή του ανακινούσε την άβυσσο αργά, αλλά απειλητικά. Κοιμόταν τον πανάρχαιο ύπνο του και μέσα απ’ το θεϊκό του όνειρο προειδοποιούσε για το τι είναι ικανό να κάνει σα ξυπνήσει. Μια στιγμιαία έκρηξη, μια τιτάνια θαλασσοταραχή θα ήταν η απόδειξη της κρυφής του δύναμης. Αλίμονο σε κείνον, που θα τολμούσε να την αμφισβητήσει…

Σα χείμαρρος εισέβαλε η θάλασσα, ακριβώς μπροστά μου, απ’ το δυτικό Ιόνιο στο ανατολικό. Απ’ τη μια πλευρά ο ειρηνικός κόσμος του παραδείσου με τα ήρεμα γαλαζοπράσινα νερά, τις ποσειδωνίες και τα μικρόψαρα, απ’ την άλλη ο μοχθηρός κόσμος της αβύσσου με τα μαύρα βυθόψαρα και τα πελαγίσια τέρατα.

Τα ακρόκαβα βράχια αντιπάλευαν ηρωικά να αποτρέψουν την εισβολή, αλλά έδιναν ένα μάταιο αγώνα, μια μάχη που μέσα στα πέτρινα σωθικά τους ήξευραν πως ήταν εξ’ αρχής χαμένη. Σε κάθε βουβό κυματισμό απίστευτες μάζες θαλάσσιου νερού ξεσπούσαν πάνω τους με μανία, για να εισχωρήσουν με δύναμη στην ανατολική πλευρά, αφήνοντας στο πέρασμά τους επικίνδυνες δίνες.

Οι υγροί στρατοί – τα θαλάσσια ρεύματα των δύο πλευρών συνέχιζαν απτόητα την αιώνια μάχη τους. Αντιπαρέθεταν με σφοδρότητα τα αφρισμένα ξίφη τους, πάλευαν με οργή ακολουθώντας την φυσική τους μοίρα. Αγκαλιασμένα σ’ ένα παντοτινό αγώνα επιβίωσης έβγαζαν τις υπόκωφες κραυγές τους να αντιλαλούν μέσα απ΄τις ανάβρες και τους αφρούς των κυμάτων.

Σήκωσα το βλέμμα μου στον ορίζοντα, πέρα  μακριά, όσο μπορούσε να φτάσει. Στο βάθος, σαν αρχαία πλοία ξεχασμένα απ’ το χρόνο και τη γνώση των ανθρώπων, ξεπρόβαλαν  οι νησιώτικοι σχηματισμοί του Ιονίου. Η Κεφαλλονιά και η Ιθάκη σαν θαλάσσιοι ίπποι της Αποκάλυψης ταξίδευαν στη μυστηριακή γραμμή του ορίζοντα, οριοθετώντας τις εσχατιές της ελληνικής θάλασσας.  Σα βράχοι πελώριοι ανόρθωναν το φωτεινό τους παράστημα μέσα απ την πολυτάραχη θάλασσα.  Αιώνιοι φάροι  του ελληνικού Πνεύματος, που σκορπίζουν το αρχαίο φως, το κάλος το άρρητον  στους μύστες του ελληνικού πολιτισμού.

Εκεί, στο άκρο, στην απόλυτη εσχατιά της πατρίδας μου, στο συμβολικό φάρο της ελληνικής ψυχής, ξεκουράστηκε η πονεμένη καρδιά μου. Σα να βρήκε το σπίτι της, τον προορισμό της, την αιτία και το φως της ύπαρξής της. «Θάλασσά μου, πατρίδα μου, ΦΩΣ μου», μονολόγησα με συγκίνηση και ο δακρυσμένος ήχος στροβιλίστικε στις ριπές του θαλασσινού αέρα, ξεπλύθηκε στην αφρουδιά της αλμύρας, κούρνιασε στα φτερά των γλάρων και χάθηκε μακριά, εξαϋλωμένος, στην αγνότητα του απόλυτου γαλάζιου.

Το ακρωτήρι απ΄τη δυτική πλευρά. ( Source:Trip in View):

http://www.tripinview.com/#/presentation/80/?overview=13697

Το ακρωτήρι απ΄την ανατολική πλευρά. ( Source:Trip in View):

http://www.tripinview.com/#/presentation/80/?overview=13707

Ο Φάρος, το Ακρωτήρι…η απόλυτη εσχατιά της ελληνικής θάλασσας – ελληνικής ψυχής. (Source:Trip in View):

http://www.tripinview.com/#/presentation/80/?detail=14352

Κάποια στιγμή ήρθα και πάλι στον εαυτό μου. Και τώρα ψάρεμα, σκέφτηκα. Άδραξα το καλάμι και δόλωσα ένα πλάνο ασημομπλέ με ροζ κοιλιά μήκους 7εκ και βάρους 30γρ της Sasame (Shout Dangan). Καθώς στεκόμουν ακριβώς στο ακρόκαβο είχα την επιλογή της εκτέλεσης της βολής σε οποιαδήποτε απ’ τις δυο πλευρές του ακρωτηρίου. Χωρίς να το σκεφθώ πολύ σκαρφάλωσα λίγο στα βράχια για να βρεθώ σ’ ένα  ύψος περίπου 4-5 μέτρα απ’ την επιφάνεια της θάλασσας και εξακόντισα τον πλάνο με όλη μου τη δύναμη στο βαθύ πέλαγος της δυτικής πλευράς. Στο άπειρο κι ακόμα περισσότερο, είπα μέσα μου. Το ελαφρύ αεράκι που ερχόταν στην πλάτη μου απ’ τα ανατολικά υποβοήθησε τη βολή και ο πλάνος χάθηκε μακριά μου γύρω στα 70-80μ κι αντίκρισα τον παφλασμό του στα μαύρα νερά. Τον άφησα να βυθισθεί αρκετά μέχρι που είδα να μειώνεται πολύ το νήμα στην πομπίνα του μηχανισμού μου. Χωρίς να έχει πιάσει πάτο (και που να πιάσει πάτο βέβαια ένα πλανάκι των 30γρ σε τέτοια άβυσσο) άρχισα την ανάκτηση.  Ο συγκεκριμένος πλάνος έχει πολύ ενδιαφέρον σχήμα και νομίζω ότι χρειάζεται ειδική τεχνική στην ανάκτησή του. Πισώβαρος και συνάμα ασύμμετρος  δουλεύει καλύτερα σε μεγάλα και ήπια jerks.

Στην αρχή του jerk κινείται με μικροταλαντώσεις δεξιά αριστερά περί του διαμήκη άξονά του λόγω του ασύμμετρου σχήματός του και ακολουθώντας τη νοητή ευθεία της μάνας - νήματος. Στο τέλος του jerk, με την ορμή που έχει αποκτήσει απ’ το τράβηγμα, το πίσω βαρύτερο μέρος του κινείται μπροστά λόγω της αδράνειας.

Κατά τη διάρκεια που μαζεύουμε τα μπόσικα το πίσω μέρος του (που εντωμεταξύ έχει βρεθεί μπροστά) αρχίζει μια καθοδική πορεία λόγω της βαρύτητας. Στην αρχή του επόμενου jerk λόγω της έλξης που ασκείται στο σημείο σύνδεσης με την παραμάνα δλδ στο κεφάλι του πλάνου, το πίσω μέρος του ξανάρχεται στην φυσική του θέση προς τα πίσω ολοκληρώνοντας μια κατακόρυφη κυκλική πορεία ακριβώς 360 μοιρών. Τότε  μένει σε οριζόντια θέση αιωρούμενος  για ελάχιστο χρόνο, πριν αρχίσει να ταλαντεύεται  και πάλι κατά τη συνέχεια της εκτέλεσης του jerk, όπως περιγράφηκε παραπάνω. Σύμφωνα  με έμπειρους ψαράδες είναι ακριβώς αυτή η  στιγμή που ερεθίζει τον κυνηγό του και δέχεται το χτύπημα.

Έτσι και στην δική μου περίπτωση, αισθάνθηκα μια έντονη αντίσταση κατά την ανάκτηση, όταν βρισκόμουν στην αρχή του τρίτου jerk. Η δύναμη της αντίστασης έδινε την ίδια αίσθηση μ’ αυτήν του σκαλώματος, αλλά ήξερα ότι ο πλάνος ήταν κάπου στα μεσόνερα. ΨΑΡΙ, μονολόγησα και στην αρχή μ’ έπιασε πανικός. Δεν ήξερα τι ακριβώς ήταν στην άκρη του νήματος και μόλις συνήλθα απ’ την πρώτη έκπληξη άρχισα να τρομπάρω. Ένιωθα ότι ήταν δυνατό το ψάρι και φοβόμουν κυρίως την αντοχή του μηχανισμού μου, που δεν ήταν και τίποτε σπουδαίο. Ένα απλό Balzer Alegra ZF 7300 χωρίς αξιόπιστα φρένα για δύσκολες θαλασσινές καταστάσεις. Ευτυχώς το νήμα ήταν αρκετά δυνατό (Daiwa Shinobi, 0.16, 20lb) όπως και το παράμαλλο (Fluoro, Tubertini Gorilla 0.30, 12kgr). Και ο κόμπος (No name  - Hasp) δοκιμασμένος σε πολλά σκαλώματα σε λίμνες και αποδεδειγμένα πολύ δυνατός.

Τρομπάριζα, αλλά και το ψάρι έπαιρνε μέτρα. Πρώτη  μου φορά χάρηκα τόσο πολύ ν’ ακούω το σύριγμα της πομπίνας. Το καλάμι βέβαια έδειχνε να μη καταλαβαίνει τίποτε και αναθάρρησα. Το ψάρι ερχόταν σιγά σιγά προς το μέρος μου και συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν και κανά τέρας δα. Μετά από μια μικρής χρονικής διάρκειας μάχη που κράτησε μονάχα  λίγα λεπτά, αισθάνθηκα ότι το έφερα σχετικά κοντά.

Δεν το έβλεπα όμως ακόμα, καθώς κινούνταν αρκετά κάτω απ’ την επιφάνεια του νερού. Απ’ την πορεία του νήματος αντιλήφθηκα ότι άρχισε να πηγαίνει δεξιά και αριστερά. Τη μια ορμούσε προς τη δεξιά πλευρά και αμέσως έστριβε αντίθετα με απίστευτη ορμή. Σε μια στιγμή κατευθύνθηκε τελείως αριστερά μου, προς τα βράχια, στην άκρη του κάβου και εκείνη τη στιγμή τράβηξα με όλη μου τη δύναμη το καλάμι προς την αντίθετη πλευρά για να μη τριφτεί το παράμαλλο στις κοφτερές τους προεξοχές και κοπεί. Η κίνηση αυτή επαναλήφθηκε δυο τρεις φορές κι ο εξοπλισμός ανταποκρίθηκε άψογα οπότε και το ψάρι σκασμένο πια, εγκατέλειψε την προσπάθεια. Τότε μόνο έριξα μια ματιά κάτω απ’ το γκρέμουρα που στεκόμουνα και το είδα να έχει γυρίσει στην επιφάνεια του νερού. Δεν ήταν μεγάλο και με το καλάμι μπόρεσα το τράβηξα γρήγορα επάνω στα βράχια. Το σήκωσα απ’ την ουρά και αναγνώρισα στη μορφή του ένα μικρό καρβούνι. Τρελάθηκα απ’ τη χαρά μου. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι η σύλληψη του πρώτου μου θαλασσινού ψαριού ήταν πλέον γεγονός. Ένα όνειρο που είχε ξεκινήσει πριν από τρία χρόνια ακριβώς επιτέλους εκπληρωνόταν.

Καθώς το κρατούσα έστρεψα το σώμα μου προς την πλευρά που ψάρευε ο Γιώργος κι άρχισα να φωνάζω με αλαλαγμούς για να με δει. Μάταια όμως, ο ήχος της φωνής μου χανόταν στους παφλασμούς των κυμάτων, καθώς και η απόσταση που μας χώριζε ήταν αρκετή – γύρω στα 150 μέτρα. Συνέχισα όμως να κουνιέμαι σαν τρελός, περισσότερο απ’ τη χαρά μου, κραδαίνοντας το ψάρι στο δεξί μου χέρι σαν παιδί που κρατάει το τρόπαιο του νικητήριου παιχνιδιού του. Κάποια στιγμή μ’ αντιλήφθηκε ο Γιώργος και άρχισε να κινείται προς τα μένα. Δυσκολευόταν αρκετά επειδή προχωρούσε στην πιο δύσκολη διαδρομή βράχο – βράχο κατά μήκος της ακτογραμμής και λόγω του μεγάλου βάρους που κουβαλούσε (καλάμι + τεράστια απόχη + σακίδιο με τεχνητά, εργαλεία τρόφιμα κ.α).

Φωτ. (12) Ο Γιώργος σε μια βραχώδη έξαρση του ακρωτηρίου:

Φωτ. (13) Ο Γιώργος στην πορεία του προς τα μένα:

Ξανακοίταξα το ψάρι μου. Ήταν καρφωμένο με το ελεύθερο assist hook του πλάνου επιπόλαια στο κεφάλι, λίγο πάνω απ’ το μάτι. Κατάλαβα ότι αυτό, λόγω μεγέθους (Caltiva - M size) δεν έκανε απολύτως καμία δουλειά και καρφώθηκε στο ψάρι κατά τη μάχη. Στο πίσω μέρος του πλάνου όμως είχα περάσει μια ενισχυμένη σαλαγκιά με προεξέχων ένα υπερμεγέθες δυνατό αγκίστρι. Την είχα πάρει από ένα κουτάλι Krocodile της Luhr Jensen και η επιλογή μου αποδείχτηκε μοιραία για το ψάρι. Το υπερμεγέθες αγκίστρι είχε καρφωθεί βαθειά μέσα στα βράγχιά του εισχωρώντας στο σημείο της σχισμής κάτω απ’ το κεφάλι του ψαριού, όπου περνάνε όλες οι αρτηρίες προς το υπόλοιπο σώμα του. Δεν μπορούσε να ξεφύγει με τίποτε απ’ αυτό. Επιπλέον, η πληγή που του προκλήθηκε, ήταν συντριπτική και το αίμα του, όσο αυτό σφάδαζε και χτυπιόταν, ραντίζονταν παντού στα βράχια. Το λυπήθηκα γιατί ήταν μικρό και κανονικά μη κρατήσιμο. Αλλά έτσι που ήταν καρφωμένο δεν είχε καμιά ελπίδα επιβίωσης. Βύθισα στα γρήγορα τη λεπίδα ενός μικρού μαχαιριού στο κρανίο του με στόχο τον εγκέφαλό του και αμέσως έκοψα και τις βασικές αρτηρίες στο λαιμό του. Σταμάτησε να σπαρταράει. Μετά χάραξα με μαχαιριές το σώμα του λίγο πάνω απ’ την ουρά και το εναπόθεσα σε μια σχισμή στα βράχια που ήταν γεμάτη από θαλασσινό νερό. Είναι απίστευτο το τι αίμα έβγαλε.

Φωτ. (14) Το μικρό καρβούνι ξεματωμένο μέσα στη σχισμή των βράχων με το θαλασσινό νερό:

Φωτ. (15) Ο Γιώργος , ακριβώς πάνω στον τελευταίο βράχο του ακρωτηρίου τζιγκάροντας προς τη δυτική του πλευρά:

Αλλάζαμε συνέχεια πλάνους, και χρώματα. Η ώρα όμως περνούσε και το αρνητικό αποτέλεσμα στις επίμονες προσπάθειές μας, μας προσγείωσε λίγο άσχημα απ΄την αρχική μας εφορία και ταπείνωσε τον ενθουσιασμό μας. Εγώ το γύρισα λίγο σε παραδοσιακό spinning χρησιμοποιώντας  διάφορα τεχνητά και δουλεύοντας με τουιτσαρίσματα με αργή ή σταθερή ανάκτηση σε αυτά με γλώσσα και με τζιγκαρίσματα με γρήγορη ανάκτηση στα lipless. Χρησιμοποίησα και διάφορα κουταλάκια Krocodile της Luhr Jensen με σταθερή ανάκτηση στην επιφάνεια και πάλι χωρίς αποτέλεσμα. Κάπου κάπου γυρνούσα προς το Γιώργο, ευχόμενος μέσα μου να τον δω να παίρνει κι αυτός ένα τουλάχιστον ψάρι. Ο Γιώργος υπομονετικός πάντα και με ένα τεράστιο χαμόγελο, με διαβεβαίωνε πως δε θα το έβαζε κάτω εύκολα.

Φωτ. (16) Ο Γιώργος μ’ αυτό το τεράστιο χαμόγελο, λέγοντας: «Θεόδωρε δεν τρέχει τίποτα, συνεχίζουμε την προσπάθεια…»:

Κι εκεί που κι αυτός είχε αρχίσει να απογοητεύεται ξαφνικά τον ακούω να φωνάζει: «Θεόδωρε ψαααααάρι. Τοοοοοό ‘χωωωωω». Όντως, καθώς γύρισα το βλέμμα μου προς αυτόν, αντίκρισα τη μύτη του καλαμιού του καμπυλωμένη απ΄την αντίσταση του ψαριού. Ο Γιώργος με αποφασιστικές κινήσεις άρχισε να τρομπάρει και να περιστρέφει την μανιβέλα του μηχανισμού. Το καλάμι του ντούρο καθώς ήταν και καθαρόαιμο shore jigging (Major craft, Kg Evolution, KGS-1002H) έδειχνε ότι είχε καθαρά τον πρώτο λόγο στη μάχη του με το ψάρι. Και ο δυνατός μηχανισμός (Penn, Atlantis) δεν του έδινε καμιά ελπίδα να κάνει το δικό του παιχνίδι. Γρήγορα ο Γιώργος είχε φέρει το ψάρι κοντά μας. Ασήμισε το πλαϊνό του καθώς άρχισε να πηγαίνει με ταχύτητα δεξιά κι αριστερά. Μου έκανε φοβερή εντύπωση η ταχύτητά του, που θύμιζε κυριολεκτικά μικρή τορπίλη. Άρπαξα την απόχη , αλλά το ψάρι συνέχιζε τον αγώνα ορμώντας μια απ’ την δεξιά και μια απ’ την αριστερή πλευρά ακριβώς μπροστά μας. Ο Γιώργος το είχε φέρει γρήγορα έξω και διατηρούσε ακμαίες τις δυνάμεις του. Δεν μπορούσα να το αποχιάσω με τίποτα. Τότε σκέφτηκα να πάω απ’ την αντίθετη πλευρά που ορμούσε και να περιμένω την επόμενη κίνησή του με προτεταμένη την απόχη. Πράγματι στο επόμενο δευτερόλεπτο το ψάρι είχε μπει «γκολ» στο δίχτυ της μεγάλης απόχης του Γιώργου. Το βγάλαμε έξω και αγκαλιαστήκαμε εκεί σαν παιδιά, που νίκησαν στην αλάνα της γειτονιάς, φωνάζοντας μέσα στην ερημιά την ιαχή των νικητών. Τη σύλληψη αυτού του ψαριού την χάρηκα πιο πολύ κι απ’ τη δική μου, καθώς βίωσα πολύ έντονα συναισθήματα στα τελευταία δραματικά δευτερόλεπτα, όπου έβλεπα το ψάρι να μάχεται με λύσσα για να αποφύγει το μοιραίο. Πραγματικός μαχητής που υποτάχθηκε όμως στην ανωτερότητα του ψαρά – αντιπάλου του.
Το βγάλαμε απ’ την απόχη. Ήταν ένα καλό καρβούνι αρκετά μεγαλύτερο απ’ το δικό μου και καθαρά κρατήσιμο. Γρήγορα - γρήγορα ακολουθήσαμε την ίδια διαδικασία ευθανασίας, για να μη βασανίζεται και το εναποθέσαμε σε μια παρακείμενη λακκούβα θαλασσινού νερού για να ξεματώσει όπως και το προηγούμενο. Γενικά, απ’ τα σπαρταρίσματα των ψαριών και τη διπλή ευθανασία είχε σκορπίσει αρκετό αίμα στο βράχο. Κοιτώντας την bloody Κατάσταση ο Γιώργος αναφώνησε: «Πω πω! Θεόδωρε, με τόσο αίμα εδώ γύρω, αν έρθει κανένας άλλος θα νομίζει ότι έγινε κανά έγκλημα εδώ πέρα!!! Γελάσαμε και συνεχίσαμε για λίγο τα πειράγματα. Ο Γιώργος κατά τη σύλληψη του ψαριού είχε χρησιμοποιήσει ένα πλάνο Jigpara ασημί – ροζ των 60γρ. Η επίθεση του ψαριού σημειώθηκε στα μεσόνερα και εκδηλώθηκε σ ένα παρατεταμένο jerk του Γιώργου. Ο Γιώργος γενικά χρησιμοποιούσε εναλλαγές στην τεχνική του, πότε με δυνατά συνεχόμενα jerks και γρήγορη ανάκτηση και πότε με μακρόσυρτα μαλακά jerks με αργή ή σταθερή ανάκτηση. Μετά από λίγο καθώς ξεκουράστηκε κι ο Γιώργος βγάλαμε μερικές φωτογραφίες ο καθένας με το δικό του ψάρι αντίστοιχα.

Φωτ. (17) Με το μικρό μου καρβούνι στα χέρια, πανευτυχής. Το πρώτο μου θαλασσινό ψάρι. Η ζώνη μάχης φορέθηκε εσκεμμένα για αυτή τη φωτογράφιση προκειμένου να τονίσει την αντιδιαστολή του μεγέθους του ψαριού με τις προσδοκίες του ψαρά και να δώσει το ερέθισμα σ' ένα φίλο μου και γνωστό πειραχτήρι να αραδιάσει τις φοβερές του ατάκες όταν την δει…

Φωτ. (18) Ο Γιώργος με το δικό του μεγαλύτερο καρβούνι έβαλε…γκολ στο τέλος της εξόρμησης:

Στη συνέχεια προσπαθήσαμε ακόμα λίγο, αλλά ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει και αποφασίσαμε να μαζέψουμε τα πράγματά μας και να ξεκινήσουμε την αναρρίχηση  προς το φάρο για να μη μας πιάσει το σκοτάδι στα βράχια. Όντως ανεβήκαμε, σχετικά γρήγορα κιόλας,  καθώς ήμασταν πολύ χαρούμενοι απ’ την διπλή μας επιτυχία. Στην κορυφή ξεκουραστήκαμε λίγο δίπλα στο φάρο και βγάλαμε τις τελευταίες αναμνηστικές φωτογραφίες της εξόρμησης.

Φωτ. (19) Ο Γιώργος στο φάρο πανευτυχής ατενίζει τον αχανή ορίζοντα…

Φωτ. (20) Κι εγώ επίσης με φόντο τα νησιά του Ιονίου και με τη χαρά ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου:

Μετά τις αναμνηστικές φωτογραφίες φορτώσαμε τα πράγματά μας στο αμάξι και πήραμε το δρόμο του γυρισμού περίπου στις 4:00μμ. Γρήγορα σκοτείνιασε κι εγώ πήρα ένα υπνάκο για να αποφύγω τα δυσάρεστα που μου συνέβησαν στην προηγούμενη εξόρμηση του Ιονίου, όταν με είχε πάρει ο ύπνος στο τιμόνι. Δεν κατάλαβα πότε φτάσαμε στα Γιάννινα. Είχε νυχτώσει για τα καλά καθώς τα ρολόγια μας έδειχναν 7:30μμ. Ο Γιώργος σιγουρεύτηκε ότι ήμουν σε καλή κατάσταση με κέρασε δυο καφέδες και με κατευόδωσε για το υπόλοιπο ταξίδι του γυρισμού. Με το αμάξι μου πλέον έκανα τα τελευταία 150 χλμ της διαδρομής και έφτασα στο σπίτι μου γύρω στις 9:30 το βράδυ.
Μπήκα στο σπίτι λίγο διστακτικός γιατί έλειπα απ’ το προηγούμενο ξημέρωμα και ανησυχούσα για την αντίδραση της γυναίκας μου. Κυριολεκτικά έμεινα κατάπληκτος όταν έπεσε στην αγκαλιά μου και με γέμισε με τα φιλιά της. Ούτε πίστευα στ’ αυτιά μου όταν την άκουσα να μου λέει: «Πω πω τι όμορφος που είσαι! Με το δέρμα του προσώπου σου κοκκινισμένο απ’ τον ήλιο, τα μαλλιά σου ανακατεμένα απ’ τον θαλασσινό αέρα και αυτό το τεράστιο χαμόγελο στα χείλη σου, πραγματικά έχω πολύ καιρό να σε δω τόσο εντυπωσιακό. Αν είναι να έρχεσαι έτσι κάθε φορά να πηγαίνεις συνέχεια για ψάρεμα…»
Πραγματικά το πιο όμορφο τέλος, για την πιο καταπληκτική ψαρευτική εξόρμηση της ζωής μου.

ΥΓ. Η ανάρτηση αυτή αφιερώνεται κατά πρώτον στο ψαροζευγάρι μου το Φίλιππο, γιατί χάρη σ' αυτόν ξαναξεκίνησα να ψαρεύω πριν τρία χρόνια ακριβώς απ΄το συγκεκριμένο ψάρεμα, κατά δεύτερον στο συνοδοιπόρο μου σ' αυτήν την εξόρμηση δλδ το Γιώργο, γιατί μου δώρισε αυτή την καταπληκτική ευκαιρία να επισκεφθώ και να χαρώ αυτό το θαυμάσιο τόπο και τέλος κατά τρίτον, σε όλα τα παιδιά του φόρουμ των Greek Spinners, όπου συμμετέχω τα τελευταία χρόνια και εκεί με βοηθούν συνέχεια με τις δικές τους εμπειρίες και γνώσεις...

Ένα ψάρεμα στη θάλασσα που δικαιολογεί απόλυτα τον τίτλο του παρόντος ιστολογίου.

Το παρόν ιστολόγιο το ξεκίνησα έχοντας σκοπό να συγκεντρώσω κυρίως κάποιες προσωπικές ψαρευτικές εξορμήσεις, για να καταχωρίσω τις πληροφορίες τους  εν είδη ψαρευτικού ημερολογίου. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου βέβαια υπόβοσκε η βασική ιδέα για την καταγραφή ψαρευτικών εμπειριών που περισσότερο εστιάζουν στην ψυχολογική προσέγγιση του ψαρέματος και στην συναισθηματική – πνευματική επίδραση που προκαλείται στην ψυχή αυτού που το ασκεί.

Πριν λοιπόν αρχίσω αυτή την καταγραφή των δικών μου εμπειριών προέκυψε ένα καταπληκτικό ψάρεμα της ψαρευτικής ομάδας των βορείων φίλων μου με την επονομασία “Northern Domain”. Λόγω της εκπληκτικής του εξέλιξης και πρωτόγνωρης κατάληξης, το θεώρησα πραγματικά σαν το ιδανικό δείγμα του ψαρέματος, που θα ήθελα να παρουσιάζεται στο παρόν ιστολόγιο.
Είχε μέσα του αυτή την αυθεντική ενέργεια του αληθινού ψαρά που ψαρεύει…για το όνειρο και όχι για την αυταρέσκεια, την καταξίωση ή την ατομική προβολή στους σχετικούς ψαρευτικούς κύκλους. Είχε εκδηλώσεις μοναδικών φαινομένων και απίστευτη εξέλιξη που σπάνια εμφανίζεται σε ένα συνηθισμένο ψάρεμα.

Γι’ αυτό το λόγο και παίρνοντας την άδεια του πρωταγωνιστή τη ομάδας, αποφάσισα να το παρουσιάσω ως την πρώτη καταχώριση σ΄αυτό το ιστολόγιο, που «φιλοδοξώ» να έχει στο “DNA” του αυτή ακριβώς την αναζήτηση του ψαρευτικού ονείρου...

Εξελίχθηκε λοιπόν ένα ψάρεμα σπάνιο. Ένα ψάρεμα, που κάθε προσπάθεια στέφθηκε με αποτυχία. Ώρες ολόκληρες ψαρέματος απ΄τα μέλη της ομάδας με την τεχνική του shore jigging σε κάποια απομακρυσμένα κατσάβραχα της Χαλκιδικής με κοφτά νερά χωρίς απολύτως κανένα αποτέλεσμα. Είχε πια σκοτεινιάσει και τα παιδιά μάζευαν τα ψαρευτικά τους και οι ελπίδες τους για κάτι καλό είχαν εξανεμιστεί.

Εκεί λοιπόν που όλα είχαν τελειώσει...και η ανθρώπινη δύναμη και οι προσωπικές ικανότητες και η πίστη στον εαυτό μας και το θέλημά μας αποβαίνουν άκαρπες.
Και όταν όλα αυτά πεθαίνουν, απομένει να κρυφοκαίει μια ελπίδα μονάχα σαν μελλισοκέρι σε βουνίσιο ξωκλήσι μέσ' στην ερημιά.
Και τότε που σπάνε τα απόλυτα ανθρώπινα "πιστεύω" και λυγίζουν τα γόνατα...τότε είναι που μέσα στη σιγαλιά της νύχτας ανοίγει η..."δίοδος" με τον Ουρανό. Μια δίοδος αμφίδρομη. Να ανεβαίνει με πόνο η ελπίδα και η προσμονή του κουρασμένου ψαρά και να κατεβαίνει το δώρο - πλάσμα της γαλανής...

Ας αφήσουμε λοιπόν τον Νικόλα (To ΚarDasian), πρωταγωνιστή αυτού του ψαρέματος, να συνεχίσει την περιγραφή με τα δικά του ανεπανάληπτα λόγια:

“…Τελικά θα πεθάνουμε όλοι μας και θα έχουμε αποκρυπτογραφήσει μόνο το 3% της θάλασσας κι ΑΝ ... ! Χθες λοιπόν μετά από πολύ σπρώξιμο και κόπο μπορέσαμε και κανονίσαμε την τελευταία στιγμή να πάμε και να βρεθούμε δίπλα στη θάλασσα για να κάνουμε αυτό που τόσο αγαπάμε και μας εκφράζει…
17:00μμ φύγαμε και κατά τις 18:20μμ ήμασταν στο μέρος... η ομάδα αποτελείτο από:  1) To KarDasian, 2) Leftos, 3) GeorgeMichael.
Όπως πάντα γεμάτοι αισιοδοξία και προσμονή ξεκινήσαμε να κάνουμε βολές με στόχο την ελπίδα για κάποιο χτύπημα αφενός από μεγάλο ψάρι και αφετέρου διαχειρίσιμο,  καθώς δεν έχει νόημα να σου χτυπάνε ψάρια και να τα "χαλάς", επειδή απλά δεν μπορείς να συγκριθείς σε δύναμη μαζί τους σε κανένα παράλληλο σύμπαν...
Μετά από δυόμιση ώρες απραγίας, απόλυτης νηνεμίας και βαρεμάρας με σκυμμένα τα κεφάλια και την ώρα να δείχνει περίπου 21:00 ( από εκεί και πέρα χάσαμε πραγματικά την αίσθηση του χρόνου ) αρχίσαμε να μαζεύουμε για να πάμε να βρούμε τον τρίτο της παρέας GeorgeMichael, τον οποίο είχαμε παρατήσει σε μια παραλία με στόχο κάποιο λαυράκι .
Ενώ λοιπόν έχουμε βάλει τα καλάμια στις θήκες και μαζεύουμε τα παρελκόμενα άρχισαν μπροστά μας στα 10 μέτρα να σχηματίζονται μικρά κυκλάκια στο νερό (*) δείγμα "ψιλού" ψαριού.  Μετά από λίγο κάποια "ψαράκια" άρχισαν να πηδάνε έξω απ’ το νερό ταραγμένα..
Σε περίπου ένα λεπτό από τότε, ήταν σαν να κατέβηκε η κόλαση στην γη , σε μια και μόνο επίθεση αρχικά βγήκαν στα βράχια περίπου 10 κιλά χοντρές φρίσες περίπου 20 πόντων η κάθε μια.

Ήταν εμφανές ότι τα αφεντικά του μέρους είχαν έρθει με άγριες διαθέσεις...
Αμέσως ο Λευτέρης με παροτρύνει να αρχίσουμε να ψαρεύουμε, βάζω ένα popper  για GT που έχω της williamson,  ενώ ο Λευτέρης συνεχίζει με πλάνο.
Τότε λοιπόν και σε απόσταση 3-4 μέτρα από μένα κάνει την επίθεσή της μια τούνα και βγαίνει ολόκληρη έξω απ’ το νερό. Με το μάτι ήταν πάνω από 50-70 κιλά. Βέβαια μην με παρεξηγείτε για τα κιλά που  λέω,  γιατί την είδα στα 2 μέτρα και η αλήθεια είναι οτι για πρώτη φορά σκιάχτηκα λίγο στην θάλασσα.
Επί 10 λεπτά οι τούνες κάνανε πάρτυ , σακατεύανε τις σαρδελομάνες-φρίσες. που είχε η θάλασσα, αλλά κι αυτές που πέφτανε πάλι μέσα από τα βράχια.  Μιλάμε για πραγματική κόλαση με σάλτα τεράστια και ψάρια ακόμα πιο τεράστια ...
Αφού λοιπόν σε τεχνητό δεν έγινε τίποτα μου ήρθε μέσα στο σάστισμα η φαεινή ιδέα να βάλω ένα αγκίστρι γαϊδούρι και να δολώσω φρίσα ολόκληρη...

το...τέρας αγγίστρι

Βαζω λοιπόν μια φρίσα δολωμένη απο το μάτι και την ράχη και κάνω μια συντηρητική βολή περί τα 20-25 μέτρα. Σφίγγω τα φρένα σε όρια πρωτόγνωρα για μένα, όπου με πάρα πολύ δύναμη μπορούσα ίσα ίσα να πάρω κάποια χιλιοστά νήμα με το χέρι μου απ’ το μηχανάκι  (φορούσα ειδικά γάντια για νήμα).
Ακουμπάω το καλάμι στο μηρό μου χαμηλώνω τα γόνατά μου και περιμένω ...
Ο Λευτέρης, αφού με βοήθησε με την δολωσιά, έχει αρχίσει να μαζεύει φρίσες απ’ τα βράχια για να εξασφαλίσουμε τουλάχιστον την αυριανή (ΣΣ σημερινή )  καρβουνιά .
Σε περίπου ένα λεπτό κι ενώ έχω πετρώσει από την προσμονή και την αγωνία, είναι αυτό που λένε ότι «αν με κόψεις αίμα δεν θα βγει» εκείνη την ώρα, νιώθω ένα ρούφηγμα, αλλά για καλή μου τύχη  δεν βιάζομαι, περιμένω το τρένο να χτυπήσει με την βία και το μένος, με το οποίο κυνηγάει εδώ και 15 - 20 λεπτά..
Σε κλάσματα δευτερολέπτου δεύτερο τράβηγμα και στο καπάκι ένα τρίτο πιο δυνατό και μετά το κάρφωμα αυτό θα μείνει στα χρονικά, το κάρφωσα λες και δεν υπήρχε αύριο με τα φρένα στο κόκκινο και το aCCura στις επάλξεις !!!
"ΤΟ ΠΗΡΑ ΛΕΥΤΕΡΗ ΤΟ ΠΗΡΑ" , φωνάζω μ' όλη μου την δύναμη κι αμέσως αυτός πετάγεται και τρέχει προς τον γάντζο..
- Το έχεις ρε, μου λεει ?
- Ρε δεν μου εχει πάρει ουτε ενα click, του λέω και με 10 τρομπαρισιές τύπου"Connan the Barbarian" το ψάρι έχει βγει στον αφρό να υποβάλλει τα σέβη του στην δυάδα του βορρά. Με την δεύτερη προσπάθεια ο Λευτέρης το πετυχαίνει μέσα στην νύχτα και το ψάρι είναι στα χέρια μας..
Η κυρία όντας πονηρή, γυρόφερνε εκεί και μάζευε τις φρίσες, που ήταν ζαλισμένες, ή φρικαρισμένες απ’ τις επιθέσεις απ’ τις τούνες, αλλά δεν ήξερε…ότι πίσω έχει η αχλάδα την ουρά!!!
Ο Θεός λοιπόν με αξίωσε να μου κάτσει αυτό το ψάρι και να το βγάλω και να μοιραστώ την χαρά με τον Λευτέρη και όλους τους φίλους μου".

Μερικές φωτογραφίες απ' το ψάρεμα του "Northern Domain":

Ο Νικόλας (To KarDasian) με τη στήρα και το ACCURA στα χέρια

Η "δυάδα του Βορρά"  (Νικόλας - Λευτέρης) με το ψάρι στη ζυγαριά

Ο GeorgeMichael καθαρίζοντας τις φρίσες

Παρακάτω παραθέτω μερικά τεχνικά στοιχεία απ' την συγκεκριμένη εξόρμηση:

Καλάμι: Zenaq Defi Muthos Accura 100H RG model
Μηχανισμός: Daiwa Saltiga 4500H
Πετονιά - νήμα: YGK Gsoul  PE4
Παραμαλο: PVDF  Water Queen 0,60
Κόμπος μεταξύ παράμαλλου μάνας: Tony Pena
Τρόπος σύνδεσης τεχνητού: 8ring(M)-split ring(M)
Κόμπος μεταξύ παράμαλλου 8ring: Double Uni
Τεχνητό: Πλάνος χμμμ ψαροδόλι…ημιζωντανό
Τύπος ανάκτησης: Slow retrieve
Θήραμα - Βάρος: Στήρα 4.205gr
Μορφολογία ψαρότοπου: Βαθειά, κοφτά νερά δίπλα σε βράχια
Ώρα σύλληψης: 21:20
Καιρικές συνθήκες: Άπνοια

Και μερικά συμπεράσματα - παρατηρήσεις:

Πέρα απ' τη χρήση ζωντανού δολώματος, που παραπέμπει σε Heavy Casting και  ας υποθέσουμε, στην μη απόλυτη άσκηση της τεχνικής του shore jigging από τυπική πλευρά, εγώ θα ήθελα να σταθώ σε κάποια σημεία, που μου έκαναν πολύ εντύπωση.
Προσωπικά δεν "κολάω" σε ταμπέλες τύπου σπινεράς, ή καστεράς, ή εγγλεζάς κλπ.
Αυτά όλα είναι μέρη του ΟΛΟΥ που καλείται ΨΑΡΑΣ!
Στην όλη διαχείριση της κατάστασης ο Νίκος επέδειξε εξαιρετική ψυχραιμία, σταθερό και διαυγή νου, ώστε απ' αυτή την αναμέτρηση να αποδειχθεί τελικά νικητής. Ο Νικόλας με τις επιλογές του απέδειξε ότι είναι απολύτως πλήρης και στα μέρη και στο όλο. Και σαν σπινεράς χειρίσθηκε σωστά τα εργαλεία του και ακόμη περισσότερο σαν ψαράς πήρε ακαριαία και στη σωστή στιγμή τις ιδανικές αποφάσεις.
Παρατήρησε πολύ καλά το πεδίο και τις αντιδράσεις των ψαριών, τόσο των κυνηγημένων όσο και των κυνηγών τους. Δεν «κόλλησε» στη χρήση των τεχνητών, όταν διέκρινε ότι οι κυνηγοί δεν τα χτυπούσαν. Δεν επέμενε σώνει και καλά στο να είναι σπινεράς. Προχώρησε ακόμη περισσότερο. Με απόλυτα αυθεντικό ψαρευτικό ένστικτο και απόλυτα συνειδητή σκέψη δόλωσε το κνηγημένο ψάρι με την απόλυτα σωστή αρματωσιά. Εκείνη τη στιγμή που δόλωσε το ψαροδόλι έκανε την υπέρβαση, άφησε το μέρος (σπινεράς) και προχώρησε στο όλο δλδ λειτούργησε ως πραγματικός ψαράς.
Μετά και ενώ στο μυαλό του είχε κυριαρχήσει η εικόνα του "τρένου" και είχε πάρει τη σωστή στάση και ετοίμασε το σώμα του και τα εργαλεία του (με το σφίξιμο των φρένων) για την επερχόμενη τιτανομαχία ένιωσε το πρώτο τσίμπημα. Εκεί επέδειξε αξιοπρόσεκτη ψυχραιμία καθώς δεν κάρφωσε εξ' αρχής πανικόβλητος και σαστισμένος.
Το μυαλό του εξακολουθούσε να αναλύει ακαριαία την ταχύτατα εξελισσόμενη κατάσταση. Περίμενε και "ένιωθε". Αντιλήφθηκε αμέσως ότι "κάτι άλλο έπαιζε".
Και πάλι με απόλυτη σύνεση και ψυχραιμία περίμενε το τελειωτικό "μπούκωμα" απ΄την πλευρά του ψαριού για να εκτελέσει το τελειωτικό κάρφωμα.
Από κει και πέρα δούλεψε απλά το απόλυτο σετ του εξοπλισμού και η φυσική του δύναμη με φυσικό αποτέλεσμα η πονηρή στήρα..."να βγει σαν σπάρος" και χωρίς πολλά πολλά.
Πιστεύω ότι ο Νικόλας  χειρίσθηκε την κατάσταση με γνήσιο ένστικτο και καθαρό μυαλό σαν ένας πραγματικά αληθινός ψαράς.
Ούτε και περηφανεύθηκε. Απέδωσε την επιτυχία του κάπου πιο..."ψηλά". Σημείωσε πως η στήρα υποκλίθηκε στη "δυάδα" του...Northern Domain. Μοιράστηκε με την ψαροπαρέα του την μοναδική αυτή σύλληψη. Μοιράστηκε με τους φίλους του τη χαρά του. Η δική του χαρά είναι και δική μας.
Επιπλέον μας έδωσε και μία απολαυστικότατη περιγραφή διανθισμένη με τις αυθεντικές και μοναδικές του ατάκες...
Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια απόλυτη ψαρευτική εξόρμηση αναζητώντας …το όνειρο; 

ΥΓ.Οι φρίσες-σαρδελομάνες, που γίνανε στο κάρβουνο μελάτες απ΄τον...Sou chef Leftos